ఒక సాయంసంధ్య

అలసిన నీ మొగమ్ము నహహా యిదె చూడుమటంచు నవ్వులన్
దొలకుచు నింగిజాణ తన తూరుపుటద్దము జూప నందు నా
వెలవెల బోయినట్టి ప్రతిబింబము గాంచి కలంచి సిగ్గు పే
రలుకయు రాగ, రాగమయమయ్యెనొ భాస్కరు నాననమ్ము నాన్
జలజసఖారు లిర్వురును సంధ్యను దోచిరి నేడు చూడగన్

ఈ మధ్య ఆఫీసులో నాకు స్థానచలనం కలిగింది. ఒక చోటునుండి వేరే చోటుకి నా సీటు మారింది. ఆ మార్పు నాకు బాగానే అనిపించింది. ఎందుకంటే ఇప్పుడు నా సీటు వెనకాతలే ఒక కిటికీ. ఆ కిటికీ లోంచి చూస్తే అస్తమించే సూర్యుడు, సంధ్యాకాశం అందంగా కనిపిస్తాయి. అప్పుడుడప్పుడు సాయంత్రాలు ఆ కిటికీ తెర తొలగించి ఆ సంజ కెంజాయలని తిలకించడం ఒక అలవాటయ్యింది. నిన్న కూడా అలాగే కాసేపు చూశాను. అయితే నిన్న మరో చిత్రం కూడా నా కంటబడింది. మేముండే వింగులోంచి ఎదురుగా ఉండే వింగుకి వెళ్ళడానికి ఒక వరండా ఉంది. ఆ వరండాకి అటు చివర మరో కిటికీ. చిన్న విరామం తీసుకొని ఆ వరండాలో నడుస్తూ అటువైపుకి వెళ్ళాను. ఆ కిటికీలోంచి ఎదురుగా ఆకాశంలో అప్పుడే ఉదయించిన చంద్రుని పూర్ణబింబం కనిపించింది! ఇటువైపు సూర్యబింబం, అటువైపు చంద్రబింబం, ఎదురెదురుగా చాలా అద్భుతంగా తోచాయి. నిన్న శుక్ల చతుర్దశి కదా. సూర్యాస్తమయానికి కాస్తముందుగానే చంద్రోదయం అవుతుంది.

సూర్యచంద్రులని ఒకేసారి అలా ఆకాశంలో చూసేసరికి ఈ ఆలోచన వచ్చింది. దాన్ని పద్యంలో పెట్టడం కాస్త కష్టమే అయ్యింది. ఆఖరికి చూస్తే పద్యం కాస్తా అయిదు పాదాలయ్యింది. ఎలాగైనా నాలుగు పాదాలలో చెప్పగలనేమో అని ప్రయత్నించాను కాని ఇంత బాగున్నట్టు అనిపించలేదు. ఎన్నెన్నో విశేషమైన కల్పనలని మన ప్రాచీన పద్య కవులు ఇలా చిన్న చిన్న పద్యాల్లో ఎలా పొదిగేవారో కదా అని ఆశ్చర్యం వేసింది! ఈ పద్యాన్ని అర్థం చేసుకోవడం మరీ కష్టం కాదు కాబట్టి వివరణ ఇక్కడ ఇవ్వడం లేదు.

చాలా రోజులకి ఒక అద్భుతమైన అందమైన దృశ్యాన్ని చూసినందుకూ, మరీ అంత అందమైనది అద్భుతమైనది కాకపోయిన, ఒక చిన్న ఊహని పద్యంలో పెట్టగలిగినందుకూ ఎంతో తృప్తిగా ఉంది!